صعودِ محبوبِ اَبهیٰ و عهد و میثاق آن دلبرِ یکتا
خون کرده به شب دل ها، هجرانِ خورِ اَبهیٰ
با دردِ فِراقِ او، جان ها همه در غوغا
از عشق و وفای او، واله دلِ هر شیدا
معشوقِ دل و جان ها، قَدْ غابَ مِنَ الدُّنیا
یادِ مِحَنِ جانان، زیرِ غُل و در زندان
آن سِجنِ بدِ عَکّا، مَسجونیِ در طهران
آتش همه در جان ها، اُفتاده از این هجران
معشوقِ دل و جان ها، قَدْ غابَ مِنَ الدُّنیا
دستِ عاشقان سویش، دل ها گِره در مویش
رویِ دلِ مشتاقان، مفتون همه در سویش
بی دلان و مَدهوشان، گویند چنین دلکَش
معشوقِ دل و جان ها، قَدْ غابَ مِنَ الدُّنیا
هان جَمالِ اَبهیٰ بین، با اراده و تمکین
غُصنِ اَعظم و شوقیٖ، کرده جانشین تعیین
عاشقان زِ جانْ سوزی، گفتند چنین غمگین
معشوقِ دل و جان ها، قَدْ غابَ مِنَ الدُّنیا
بیتِ عدلِ اَعظم را، کرده مَرجَعَش اَبْهیٰ
تا جهان کُنَد اِحیاء، با بلوغِ انسان ها
شُکرِ دَرگهِ مولیٰ، رو به قبلۀ عَکّا
جان فِدای رویی که، قَدْ غابَ مِنَ الدُّنیا
حضرتِ بَهاءُالله، در خطابِ اَهلُ الله
فرموده به اطمینان: اِنّا مَعَکُم وَالله
پس مشو همی حیران، خدمتی بکن لِله
گر که جان همی خواهی، زَن صَلای یا اَبهیٰ
نظر خود را بنویسید